ආදරේ කවියක්

ආදරේ කවියක්
ඔබ මට
හෙමි හෙමින් කියු
ආදරේ කවියක්
ජීවිතේ දුකකැයි සිතා වුන්
ජීවිතේ ගැන
අලූත් කියැවුම
හෙමි හෙමින්
ළඟ හිඳ කියාදුන්
ආදරේ කවියක්
ඇසූ කියු කවි
දහක් අතරේ
හිතේ පතුලම
සෙමින් පිරිමැද
මගේ ළයටම
තුරුළු වී කියු
ආදරේ කවියක්

ඉන්න එනවද

තියා හෙමිහිට
ඔබේ නළලට
පුංචි හීනෙක
රැඳුණු හාදුව
ළයට තෙරපා
ළැමේ උණුසුම
ඉන්න එනවද
දිනෙක මා ළඟ 

අපිටත් හොරන්

ගිනිගත් නගර කොණෙක
රත් වූ වීදි අතරින
මතකද පා නැගූ හැටි
අපි
අපිටත් හොරෙන් හෙමිහිට
ලුහු බඳින දහක් ඇස්
සඟවා පහන් කණු යට
මතකද මග හැරන් ගිය හැටි
අපි 
අපිටත් හොරෙන් හෙමිහිට
ඒ බිම පා නගන
අදටත් තදින් සිත දවමින
මතකද වෙන් වෙලා ගිය හැටි
අපි
අපිටත් හොරන් හෙමිහිට

මියෙන මල

නටුව බර වැඩි කියා
බිම හෙළුව මල් කැකුළ
පිළි ගන්න සැසරසුණා
මහසාර මහපොළව
ඇඟ දූලි ගෑවුණෙන්
රවා බිම දෙස බැළුව
මල් කැකුළු එරවුවා
හිතේ තෙතකුත් නැතිව
ළඟින් තිබු  තණ පතක්
සෙවෙණි කොට වට මලට
මහ පොළව දුක් වුණා
මියෙන මල පිළිබඳව

කඳුළු මල

හීන අහුරක අග
පිපි මුතු කැකුළු කොඳ මල
නෙලා දෝතට ගෙන
සඟව ගත්තෙමි
මගේ පපුතුර

තුත්තිරි

බුරුත කළුවර
කපං යනකොට
පයට පෑගෙන
ගහකි
තුත්තිරි

හඬන හද

තෙත බරිත
මගේ හද
ඉකි ගසා 
හැඬූ සඳ
ඒ හැඬුම්
හඬ ඇසුණු
ඔබත් හැඬුවා
තනිව

හිනස්සන හාදු

සිනා මලක් 
දමා ගොසින්
ඇවිත් මගේ
හද පොකුණට
කිති කව කව
හිනස්සනවා
මතක් වෙනා
හැම මොහොතෙම
හාදු දෙකක්
අරං ඇවිත්
තියා එකක්
නළල මතට
හංගන්නද 
තවත් එකක්
ඔය තොල් මත 
නොදැනෙන්නට

තනිව පිපි මල

ඈත ඈතක
පාළු උයනෙක
මලක් තනිවම
බිම පිපිලා ඇති
උයනෙ හිමිකරු
මලේ ලස්සන
දැක්කෙ නෑ වගෙ
ඉන්නවා ඇති
සුවඳ විහිදන්
පෙති සැලූවත්
තනිකමට මල
හඬනවා ඇති
වටේ එතෙනා
සුළං රළටත්
මල මලේ දුක
කියනවා ඇති
ඒ කියූ දුක
එතී සුළෙඟ්
ඈත දුරකට
පාව යන්නැති
මලට පෙම් කළ
ඈත බඹරෙක්
අසා ඒ දුක
හඬනවා ඇති