පේමෝතිගෙ ළමයි

උදයෙන්ම නැගිට
ලිප මුල්ලෙ පෙළට
වාඩි වී ඉන්න
තේ ඩිංග බොන්න
ඊට පස්සේ ගිහිං
මූණ කට දොවන
උං
පේමෝතිගෙ ළමයි

ආප්පත් රැගෙන
කඩපිලට දුවන
දුවන්නට කළිං
අම්මටත් වඳින
අනිත් උන්ටත් කළිං
ඉස්කෝලෙ දුවන
උං
පේමෝතීගෙ ළමයි

ඉගෙනුමට දක්‍ෂ
දුවන්නත් දක්‍ෂ
වොලිබෝල් ගහන
ගුරුවරුන් කැමති
හැබැයි
ලොකු ටීච බනින
උං
පේමෝතිගෙ ළමයි

ලොකු එකා දොළහෙ
පොඩි එකා හතරෙ
දෙවනියා දහයෙ
කෙල්ල නම් නවයෙ
උංට උන් කිට්ටු
ආදරෙන් වැඩුණු
උං
පේමෝතිගෙ ළමයි

ලොකු එකා සමන්
මහත්තැන් කෙනෙක්ගෙලු
දෙවනියා පියල්
කඩේ මුදලාලිගෙලු
කාන්තිගෙ හැඩේ
ලොකු ටීචගෙ දුවගෙමලු
පොඩි එකා නං ඉතිං
පියරත්නයා ගෙමලු
ඒත් උං
පේමෝතිගෙ ළමයි

වැලට බර නැතිව
හරි හොඳට හැදෙන
කතන්දර අහං
ඒවාට අඩන
ඒ අඩන ගමං
හයියටත් හිතන
උං
පේමෝතිගෙ ළමයි

යන්න

ඔබට එපා නම්
ඔබත් එක්ක යළි
එන්නේ නෑ මං
කවදාවත්
ඔබෙ සුවඳත් ගෙන
ඔබ යනවා නම්
තනිවී ඉන්නම්
හැමදාමත්

ඔබ මගෙ ළඟඋන්
මතකයේ සුවඳට
හිත පෙම් කරනව 
නේ තාමත්
නුඹ මගෙ නොවුනත්
මගේ හිත තවත්
ඔබව සොයනවා
ළඟ නැතිවත්

සුවඳත් අරගෙන
යන්න ගියෝතින්
යළිත් නෑවිදින්
කිසිදාකත්
තද කරගෙන මං
මගෙ හිත ආයිත්
තනිවෙනවාමයි
හැමදාමත්

යාල් දේවී එනතුරු

යාල්පානමේ
අලුත් ස්ටේසමේ
වහල හදන්නයි
මං ආවේ
පිච්ච මල් පිපුණු
නුඹේ වරලසයි
මුල් ම වරට
මගෙ නෙත ගැටුණේ
හිනා හංගාන
දෑස් උඩ බැලුව
දිනෙක නුඹ මාව
නෑ දුටුවේ
වෑල්ඩිං කූරු
මල් මතින් මැවුණු
වෙස් මුහුණ පමණි
ඔබ දුටුවේ
මද සිනා පාන
දෙනෙත් හංගාන
වහල යට නිතර
පා නැගුවේ
නල්ලූර් යන්න
කෝවිලට එන්න
ඒ හිනා මටත්
මග කීවේ
දෑත් අල්ලාන
නාගදීපේ කොණක
නෙතින් නෙත් බලා
අපි හිටියේ
නිදි නැතිව ගෙවුණු
පුරා දින හැටක
අන්තිමම දිනය
හෙට එළිවේ
නුඹ නැතිව ගමට
යන්නෙ මං කෝම
යාල් දෙවියෙ නැගී
යමු දේවී

දුක

හිත ළඟ
ළඟ අය
දුර දුර
යනාකොට
දුර බව
දැණුනම
හිතත් රිදෙනකොට
හිත රිදි
රිදි රිදි
කඳුළු වැයෙනකොට
ළඟට එනව නම්
හොඳයි හිතෙනකොට
දැනෙන දුක තරම
බරයි බොහොමකොට

එන්න එපා

මං ගැන නොහිතා
මා ගැන නොසොයා
ඉන්නකො ඈතින්
ළඟට නෑවිදින්
තද කර අල්ලං
මා හිත හැඟුමන්
කරන විකාරය
නවතමු දැන්වත්
ඉන්නම් මං
ගල් කරගෙන සිහියත්
එන්න එපා
මගෙ හදට ආයිමත්