කහටගහ පතලේ
සේදු මිනිරන්
කන්ද මුදුණේ
හිරු සෙමින් දිලුණේ
කන්ද පාමුල
අඳුරෙ තිබුණේ
දබරයෙන් ඉහලට
ගෙනෙන මිනිරන් මුදුනට
සෝදනා දෑත් වල
කළු පැහැය
සේදුවේ කවුරුද
දැවෙන කුස ගිනි මැද
හෙළා කඳුළුත් දහඩියත් අද
ගන්න සොච්චම් පඩිය දැක දැක
හෙට දිනේ හිනැහෙන්නෙ කවුරුද
මිනිරන් වලින් කළු වී
කළු උනත් ගත එයින් නැහැවී
දසන් පෙළ සුදුවී
කියයි කවියක් හදින් ඇහැරී
No comments:
Post a Comment