ආලෝක අයියේ

‘දඩෝ 
අඩියක් ගහමුද?’
අහන්න උඹ ආයෙ එන්නෙ නෑ...
පැයකට
එක හමාරක් බොන්න
උඹ ආයෙ එන්නෙ නෑ.....
අයියෙ කියන ගමන් ම
උඹ කියල කියන්නත්
උඹ ආයෙ එන්නෙ නෑ
ඒ හින්දම,
උඹ නිදං ඉන්නවා බලන්න
මං ගියේ නෑ.....

කඳුළු මල

මලක් පිපෙනා තැනෙක
තිබුණාම කඳුළු බිඳුවක්
පිපෙනා මලත් වෙනවාද
නොදැනීම කඳුළක්

කඳුළු පොකුණ

සීතල පොළව ඉකිබිඳ
හැඬුවද හොරෙන් හැමටම
කම්පිත හඬට ඇහුරුණු
මලක් හෙව්වද කඳුළු ඉහිරුණු
ගහ මුල දිගට ඇතිරුණු
පොළව හෙළු කඳුළින් ම මතුවුණු
පොකුණක් වීය නෙත්කළු
මල මලේ රුව කඳුළු මැද දුටු

මල් සුවඳ පොද

හන්තාන කන්ද පාමුල
මල් වරා විහිදුණු ගසක් යට
ඉකි බිඳ හෙමින් වැළපෙන
හදවතක් වළලලා තිබෙනු දැක්කද......
සුවඳ රැඳි මල් වාරෙ මතකය
අතුරලා ගස යටින් හෙමිහිට
පින් සිරිත් කර පැන් වඩා බිම
බිඳුණු හද වළ දම්මෙ කවුරුද......
තවම හඬනා හදේ මතකෙට
මියුණු ගහ සුළඟට වැනෙන විට
ඒ මතක මැද සෙමින් මිය ගිය
මල් සුවඳ පොද මැකී යාවිද......

මලක මතක

පෙති සලා හිනැහුණු
මතකය අතර සිරවුණු
මල නැති සොවින් වැළපුණු
නටුවක් වී ය ගස අග
වේලී අකාලේ මියැදුණු

සාංසාරික ප්‍රේමය

තද කරං ඔ’යත මා අත
තියා ඔබෙ හිස මා උර මත
යන්න මං නුඹ එක්ක සසරෙම
පතනවා සත්තයි සෑම දින

මල් හිනා ගෙන සෑම දිනෙකම
එනතුරා ඔබ හෑම දිනයෙම
යන්න මං නුඹ එක්ක සසරෙම
පතනවා සත්තයි සෑම දින

සුසුම් පා කර කෙහෙ අවුල් කර
ලවන් මත්තට සිපුම් දෙන්නට
යන්න මං නුඹ එක්ක සසරෙම
පතනවා සත්තයි සෑම දින

අළු පැහැට හිස කෙස් දිලෙන දින
අද මෙන්නම එදිනත් ළඟින් හිඳ
යන්න මං නුඹ එක්ක සසරෙම
පතනවා සත්තයි සෑම දින

මියැදුණු මල

අහස වැළපෙන සඳ
වක්කරං කඳුළු පොළවට
පිපිරුණු හෙණ හඩට ඇහැරුණු
මලක් විය නොනිදා රැය පහන් කෙරු
වැහි කඳුළු ඉව කෙරු
ආ තැන සුවඳ සොයමින් ම වැළපුණු
මල හෙළු කඳුළු සඟවා
වැහි දිය ඔහේ බේරුණු
අහසේ කොණැ පිපුණු
තනි තරුව සොය සොයා වෙහෙසුණු
තරු පිපි දෙසින් ගිළිහුණු
වැහි කඳුළු මැද දුකින් වියැළුණු
මලක් විය දිය බත්ව මියැදුණු

ඒ සොඳුරු අවහන්හල

අඩ අඳුරු අවහන් හල් බිම
දුම් රොටු බිඳී
සිවිලිමේ හැප්පෙන
දුම්වැටි එළි දිලෙන
යළිත් එළිය අඩුවී මැකෙන
ටිං ටිලි ටිං හඬින්
බෝතල් වීදුරුත් හැප්පෙන
චාස් හඩ නගමින්
තාච්චිය ලිප අතර නැළැවෙන
නෙක නෙක බයිට්
එක තාච්චියේ හැදෙන
ටිප් එක නොතැබු උන්
බිමං බලං පිටවෙන
තව සීයක් ගහමු
උස් හඬ නිරතුරුව රැව්දෙන
පොඩි පොඩි වලි ඇදෙන
තට්ටු දමමින් ගී ගැයෙන
මෙතරම් තැනක් තව කොහිද
ජීවිතේ රස හොඳින් දැනවෙන

හඬන වෙරළත

වහිනකොට ඈත දියඹට
ඒ වැහි දියට තෙමෙන රළ පෙළ
අරගෙන ඇවිත් කඳුළු වෙරළට
හැංගුවා ඉකිය හෙමි හෙමින් වෙරළත

ඒ වෙරළෙ වැලි මත
දෙදෙනෙක් එක්ව සවසක
තැබූ පියසටහන් වල
ලකුණු මැකුවා හඬන රළ පෙළ

මැකුණු පියසටහන් මත
එකක් ගානේ කඳුළු සිරකර
වෙන්වී ගිය දෙදෙන
හැංගුවා ඒ කඳුළු රළ මත

සැර ලොකු තාත්තේ

කොළඹ සිට හෙමිහිට කන්ද නැගගෙන එනවිට බර වෙච්චි මගෙ හදවත කඳුළු පැන්නා නුවරඑළියෙදි ආවම නිදා උන් තැනට උන්නු හැටි කාවදාවත් නැති ලෙස ඇඳගෙන රත්තරන් පැහැ ඇඳුම ඇඬුවා කට වසාගෙන මං..... උස්සං ගියා ගෙදරටම ඇඬුවා කකුල් මුල හිඳ ආයිමත් ආවෙ නෑ මං දකින්නට ඔබේ උවනත එක්කං ගියා බෝ අය යන අවසන් ගමන හෙමිහිට එක්කහු උනේ නෑ මං එක්කං යන්න කිසි විට පස් කඳු දමා වැහුවට කොහොම වහනද මතකය අනේ...... මං වඩාගෙන හුරතල් කෙරුවට තරමට

හඬන උල් කටු

අරං ගියහම
පුංචි මල් පෙති
සුළඟ ඇවිදින්
ගහෙන් වට්ටපු
දුකට හැඬුවා
මලේ තනියට
ළඟට වී උන්
පුංචි උල් කටු

සඳ

මදිද සඳ
අහස මැද
හිනැහුණා
වරුවක්ම
නැගෙන්නට
පෙර දිනිඳු
බැස ගියොත්
හොඳ නැද්ද

සරදියෙල්

තුංග උතුවන්
කන්ද මුදුනට
හිමින් හිරු රැස්
ගලනවා ඇති
මම්මලේ උඹ
ගිහිං බලපං
කෝපි මල්
තව පිපෙනවා ඇති
කාදර්ගෙ ඇස්
වලින් හැංගී
මේනකා දැං 
මග එනව ඇති
වෙනදා වගෙ නෑ
කලබලයි හිත
පොලීසිය කඳු
වටකරලා ඇති
උණුහුමේ 
ඩිංගක් ඉඳින්නට 
අම්ම ආවොත්
හිතට පිං ඇති
වැඳලා 
එක පාරක් අඬන්නට
තාත්තත්
ආවොතින් හිත ඇති
මේනකාගේ 
හුස්මෙ උණුසුම
බෙල්ල මුලටම
තියං උන්නැකි
මං මළොත් හෙම
ම්මමලේ උඹ
කන්ද පහළට
එන්නෙ හෙම නැති

ආදරේ කවියක්

ආදරේ කවියක්
ඔබ මට
හෙමි හෙමින් කියු
ආදරේ කවියක්
ජීවිතේ දුකකැයි සිතා වුන්
ජීවිතේ ගැන
අලූත් කියැවුම
හෙමි හෙමින්
ළඟ හිඳ කියාදුන්
ආදරේ කවියක්
ඇසූ කියු කවි
දහක් අතරේ
හිතේ පතුලම
සෙමින් පිරිමැද
මගේ ළයටම
තුරුළු වී කියු
ආදරේ කවියක්

ඉන්න එනවද

තියා හෙමිහිට
ඔබේ නළලට
පුංචි හීනෙක
රැඳුණු හාදුව
ළයට තෙරපා
ළැමේ උණුසුම
ඉන්න එනවද
දිනෙක මා ළඟ 

අපිටත් හොරන්

ගිනිගත් නගර කොණෙක
රත් වූ වීදි අතරින
මතකද පා නැගූ හැටි
අපි
අපිටත් හොරෙන් හෙමිහිට
ලුහු බඳින දහක් ඇස්
සඟවා පහන් කණු යට
මතකද මග හැරන් ගිය හැටි
අපි 
අපිටත් හොරෙන් හෙමිහිට
ඒ බිම පා නගන
අදටත් තදින් සිත දවමින
මතකද වෙන් වෙලා ගිය හැටි
අපි
අපිටත් හොරන් හෙමිහිට

මියෙන මල

නටුව බර වැඩි කියා
බිම හෙළුව මල් කැකුළ
පිළි ගන්න සැසරසුණා
මහසාර මහපොළව
ඇඟ දූලි ගෑවුණෙන්
රවා බිම දෙස බැළුව
මල් කැකුළු එරවුවා
හිතේ තෙතකුත් නැතිව
ළඟින් තිබු  තණ පතක්
සෙවෙණි කොට වට මලට
මහ පොළව දුක් වුණා
මියෙන මල පිළිබඳව

කඳුළු මල

හීන අහුරක අග
පිපි මුතු කැකුළු කොඳ මල
නෙලා දෝතට ගෙන
සඟව ගත්තෙමි
මගේ පපුතුර

තුත්තිරි

බුරුත කළුවර
කපං යනකොට
පයට පෑගෙන
ගහකි
තුත්තිරි

හඬන හද

තෙත බරිත
මගේ හද
ඉකි ගසා 
හැඬූ සඳ
ඒ හැඬුම්
හඬ ඇසුණු
ඔබත් හැඬුවා
තනිව

හිනස්සන හාදු

සිනා මලක් 
දමා ගොසින්
ඇවිත් මගේ
හද පොකුණට
කිති කව කව
හිනස්සනවා
මතක් වෙනා
හැම මොහොතෙම
හාදු දෙකක්
අරං ඇවිත්
තියා එකක්
නළල මතට
හංගන්නද 
තවත් එකක්
ඔය තොල් මත 
නොදැනෙන්නට

තනිව පිපි මල

ඈත ඈතක
පාළු උයනෙක
මලක් තනිවම
බිම පිපිලා ඇති
උයනෙ හිමිකරු
මලේ ලස්සන
දැක්කෙ නෑ වගෙ
ඉන්නවා ඇති
සුවඳ විහිදන්
පෙති සැලූවත්
තනිකමට මල
හඬනවා ඇති
වටේ එතෙනා
සුළං රළටත්
මල මලේ දුක
කියනවා ඇති
ඒ කියූ දුක
එතී සුළෙඟ්
ඈත දුරකට
පාව යන්නැති
මලට පෙම් කළ
ඈත බඹරෙක්
අසා ඒ දුක
හඬනවා ඇති