වැසි විත් වැළකූ
පෙම්බර ගමනට
මා හා ආවත්
ඔබ තනියෙන්
මහ වැසි බාධක
මැද ඔහු ආවාදැක ගන්නට ඔබ
පුරා නෙතින්
තෙත් කර ඔහුගේ
හිස හා සියොළඟ
වට මහ වැහි පොද
අකුණු සරින්
අඩුවක් කළෙ නෑ
හද රැඳි උණුසුම
බලාන උන් ඔබෙ
සෙනෙහෙ නමින්
දිව්වත් මා හැර
ඔහුගේ තුරුළට
අමතක කර මා
තණ පළසින්
දන්නව මම නුඹ
නොතෙමෙන වග යළි
හිඳින තුරා ඔහු
ඔබේ ළඟින්
තනි වී ඉන්නම්
වැතිරී තණ මත
එනතුරු යන්නට
යළිත් ඉතින්
වැහි පොද ඉඳීවි
තනියට මං ළඟ
තෙමෙනතුරා ඔබ
සෙනෙහෙ දියෙන්
No comments:
Post a Comment